ஜுன் 17 : நற்செய்தி வாசகம்

மறைவாய் உள்ளதைக் காணும் உங்கள் தந்தையும் உங்களுக்குக் கைம்மாறு அளிப்பார்.

மத்தேயு எழுதிய நற்செய்தியிலிருந்து வாசகம் 6: 1-6, 16-18

அக்காலத்தில்

இயேசு தம் சீடரை நோக்கிக் கூறியது: “மக்கள் பார்க்க வேண்டுமென்று அவர்கள் முன் உங்கள் அறச் செயல்களைச் செய்யாதீர்கள். இதைக் குறித்து நீங்கள் எச்சரிக்கையாய் இருங்கள். இல்லையென்றால் உங்கள் விண்ணகத் தந்தையிடமிருந்து உங்களுக்குக் கைம்மாறு கிடைக்காது. நீங்கள் தர்மம் செய்யும்போது உங்களைப்பற்றித் தம்பட்டம் அடிக்காதீர்கள். வெளிவேடக்காரர் மக்கள் புகழ வேண்டுமென்று தொழுகைக்கூடங்களிலும் சந்துகளிலும் நின்று அவ்வாறு செய்வர். அவர்கள் தங்களுக்குரிய கைம்மாறு பெற்றுவிட்டார்கள் என உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்.

நீங்கள் தர்மம் செய்யும்போது, உங்கள் வலக் கை செய்வது இடக் கைக்குத் தெரியாதிருக்கட்டும். அப்பொழுது நீங்கள் செய்யும் தர்மம் மறைவாயிருக்கும்; மறைவாய் உள்ளதைக் காணும் உங்கள் தந்தையும் உங்களுக்குக் கைம்மாறு அளிப்பார். நீங்கள் இறைவனிடம் வேண்டும்பொழுது வெளிவேடக்காரரைப் போல் இருக்க வேண்டாம். அவர்கள் தொழுகைக்கூடங்களிலும் வீதியோரங்களிலும் நின்றுகொண்டு மக்கள் பார்க்க வேண்டுமென இறைவேண்டல் செய்ய விரும்புகிறார்கள். அவர்கள் தங்களுக்குரிய கைம்மாறு பெற்றுவிட்டார்கள் என உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்.

ஆனால் நீங்கள் இறைவனிடம் வேண்டும் பொழுது உங்கள் உள்ளறைக்குச் சென்று, கதவை அடைத்துக்கொண்டு, மறைவாய் உள்ள உங்கள் தந்தையை நோக்கி வேண்டுங்கள். மறைவாய் உள்ளதைக் காணும் உங்கள் தந்தையும் உங்களுக்குக் கைம்மாறு அளிப்பார். மேலும் நீங்கள் நோன்பு இருக்கும்போது வெளிவேடக்காரரைப் போல முகவாட்டமாய் இருக்க வேண்டாம். தாங்கள் நோன்பு இருப்பதை மக்கள் பார்க்க வேண்டுமென்றே அவர்கள் தங்கள் முகங்களை விகாரப்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். அவர்கள் தங்களுக்குரிய கைம்மாறு பெற்று விட்டார்கள் என உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்.

நீங்கள் நோன்பு இருக்கும்போது உங்கள் தலையில் எண்ணெய் தேய்த்து, முகத்தைக் கழுவுங்கள், அப்பொழுது நீங்கள் நோன்பு இருப்பது மனிதருக்குத் தெரியாது; மாறாக, மறைவாய் இருக்கிற உங்கள் தந்தைக்கு மட்டும் தெரியும். மறைவாய் உள்ளதைக் காணும் உங்கள் தந்தையும் உங்களுக்கு ஏற்ற கைம்மாறு அளிப்பார்.”

ஆண்டவரின் அருள்வாக்கு.

—————————————–

மத்தேயு 6: 1-6, 16-18

தர்மம் செய்!

அதை வெளிவேடம் இல்லாமல் செய்

நிகழ்வு

ஓரூரில் அகிலன், முகிலன் என்ற இரண்டு இளைஞர்கள் இருந்தார்கள். இதில் அகிலன் வஞ்சக மனம் கொண்டவன். முகிலனோ மிகவும் நல்லவன். இவ்விருவரும் வெளியூர் சென்று, வாணிபம்செய்து, பொருளீட்டத் தீர்மானித்தனர். முதலீடு தன்னுடையது என்றாலும், கிடைத்த வருவாயில் பாதியை அகிலனுக்குக் கொடுத்தான் முகிலன். ஆனால், முகிலனின் செல்வத்தை முழுமையாக கவரத் திட்டமிட்ட அகிலன்.

ஒருநாள் அகிலன் முகிலனிடம் “நண்பா! தர்மத்தைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறாய்?” என்று கேட்டான். அதற்கு முகிலன் “தர்மவழியில் செல்வதே சிறந்தது; எந்நிலையிலும், தர்மம் தவறக் கூடாது” என்றான். “தர்மமாவது, புண்ணியமாவது… எப்படியாவது சம்பாதித்து, பணக்காரனாக வாழ்வதுதான் புத்திசாலித்தனம். வேண்டுமானால், உன் கருத்தை பொதுமக்கள் சிலரிடம் கேட்கலாம். அவர்கள், நீ சொல்வதுதான் சரி என்று கூறினால், நீ எனக்குத் தந்த பணத்தை தந்துவிடுகிறேன். மாறாக, நான் சொல்வதுதான் சரி என்றால், உன் செல்வம் முழுவதையும் எனக்குத் தந்துவிட வேண்டும்” என்று பந்தயம் கட்டினான் அகிலன். அகிலனின் வஞ்சக உள்ளத்தை அறியாத முகிலன், அதற்கு ஒப்புக்கொண்டான். வழியில் செல்லும் சிலரிடம், இதுகுறித்து இருவரும் கேட்டனர். தர்மத்தைப் பற்றி அறியாத அவர்களோ, “அகிலன் சொல்வதே சரி” என்றனர். எனவே, பந்தயப்படி முகிலன் செல்வம் முழுவதையும் எடுத்துக் கொண்டான் அகிலன்.

சில மாதங்களில், மீண்டும் வியாபாரம் செய்து, பெரும் பொருள் ஈட்டினான் முகிலன். பொறாமைகொண்ட அகிலன் மறுபடியும் அதே பந்தயத்தைக் கட்டினான்; இம்முறையும் முகிலன் தோல்வியுற, அவன் கைகளை வெட்டினான் அகிலன்.

‘நல்லவர்க்கு ஏற்படும் சோதனைகூட, வெற்றியில்தான் முடியும்’ என்பதற்குச் சான்றாக, முகிலன் தொட்ட காரியங்கள் எல்லாம் துலங்க, அவனுக்கு பெருஞ் செல்வம் சேர்ந்தது.

‘இதற்கு மேல் இவனை விட்டுவைக்கக் கூடாது’ என்று தீர்மானித்த அகிலன், ‘தோற்பவர், கண்களை இழக்க வேண்டும்’ என்ற நிபந்தனையுடன், மறுபடியும் பந்தயம் போட்டான். இப்போதும் தோற்று கண்களை இழந்த முகிலன் பல இடங்களில் சுற்றித்திரிந்து கடைசியில், ஓர் ஆற்றங்கரைக்கு வந்து சேர்ந்தான். அங்கு துறவி ஒருவர் இருந்தார். அவர் முகிலனின் நிலையைக் கண்டு இரங்கி, சக்திவாய்ந்த ஒரு மரத்தின் கிளையை ஒடித்து அதை அவன்மீது தடவினார். உடனே, முகிலன் இழந்த கைகளையும் கண்களையும் பெற்றான்,

இந்நிலையில், அப்பகுதியை ஆண்டு வந்த சிற்றரசரின் மகளுக்கு பார்வை பறி போனதால், அவளுக்கு யார் பார்வையை திரும்ப வரச் செய்கிறாரோ, அவரை தன் மகளுக்கு மணமுடித்து தருவதுடன், தன் நாட்டுக்கு அரசனாக முடிசூட்டுவதாக அறிவித்தார் அரசர். இதைக் கேள்விப்பட்ட முகிலன் தனக்கு உதவிசெய்த துறவியின் வழிகாட்டுதலின்படி மன்னனின் மகளுக்குப் பார்வை கிடைக்குமாறு செய்து, இளவரசியை மணந்து, அந்நாட்டுக்கு அரசனானான்.

இது நடந்து சில நாட்கள் கழித்து, காவலர்கள் ஒருவனை இழுத்து வந்தார்கள். “அரசே! இவன் கொலை, கொள்ளைகளில் ஈடுபட்டுவந்தான். அதனால்தான் நாங்கள் இவனை உங்களிடம் பிடித்துக்கொண்டு வந்திருக்கின்றோம்” என்றார்கள். அவர்கள் இழுத்துக்ண்டு வந்தது வேறு யாருமல்ல பணத்தாசை பிடித்தலைந்த அகிலனைத்தான். முகிலன் அகிலனைத் தண்டிக்கவில்லை. மாறாக, அவனைத் தனியாக அழைத்துக்கொண்டுபோய், “நீ எனக்குச் செய்த தீமையிலும் ஒரு நன்மை இருந்திருக்கிறது. நான் இங்கு அரசனாக இருப்பதற்கு முதன்மையான காரணம்தான் நீதான். ஆனால் நீ ஒன்றை மட்டும் புரிந்துகொள், ‘நாம் செய்யும் தர்மம் என்றைக்காவது ஒருநாள் நம்மைக் காப்பாற்றும்” என்றான். இப்படிச் சொல்லிவிட்டு, அவனுக்கு நிறையப் பொருளுதவி செய்து அனுப்பிவைத்தான்.